Η νέα ημέρα είχε ήδη ξεκινήσει! Συνόδευσα τον Καναδό "συγκάτοικο" μέχρι το μετρό, ενώ εγώ πήγα σε μία τράπεζα παραδίπλα. Η επίσημη ιστοσελίδα της Μίλαν έλεγε ότι υπήρχαν εισιτήρια του αγώνα σε συνεργαζόμενες τράπεζες. Μετά από αναζήτηση, βρέθηκε μία υπάλληλος που γνώριζε Αγγλικά και με πληροφόρησε ότι είχαν όντως απομείνει κάποια εισιτήρια, αλλά ήταν μόλις 11 και το καθένα κόστιζε 170 ευρώ!!!! Το ποσό ήταν πέρα από τις οικονομικές δυνατότητες μου και στην τελική δεν άξιζε τόσο πολύ!
Παίρνω τον γνωστό δρόμο για το γήπεδο. Το μετρό το οδηγάει μία κυρία. Αξίζει να σημειωθεί πως στο ταξίδι είδα αρκετές γυναίκες σε διάφορα επαγγέλματα, κάτι πολύ όμορφο. Μετά από λίγο βρισκόμουν στο σημείο που το προηγούμενο βράδυ ρώτησα τη δημοτική αστυνομικό. Ρωτούσα παντού και τους πάντες, αλλά η μόνη -πιστεύω- έγκυρη απάντηση που πήρα, ήταν ότι τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί. Δεν πτοήθηκα, όμως και έφερα μία γύρα στο γήπεδο. Κάποια στιγμή, ένας στην ηλικία μου με φόρμα της Manchester United με πλησίασε και με ρώτησε αν θέλω εισιτήριο για απόψε. Ήμουν ειλικρινής!! ;) Στην αρχή ζητούσε 100 ευρώ, προσπαθώντας να με πείσει πως ήταν σε πολύ καλή θέση, στο κέντρο κτλ. Εγώ, έδινα μέχρι 60 και οι συζητήσεις οδήγησαν στα 80. Τη θεώρησα μία κανονική τιμή και ήταν όσα ήμουν διατεθειμένος εξ' αρχής να ξοδέψω. (απλά, στα "παζάρια" δε λες ποτέ την τιμή που σκέφτεσαι, γιατί πάντα ανεβαίνει!! ;) )
Καλεί στο τηλέφωνο τον φίλο του, που είχε τα εισιτήρια. Μόλις το έκλεισε, με ενημέρωσε πως ο φίλος του ήθελε 90 ευρώ, πως δε μπορούσε να "κλείσει" στα 80 επειδή τα εισιτήρια ήταν του φίλου του και αν ενδιαφερόμουν. Εγώ, που όντως ήθελα, θεώρησα το ποσό πολύ μεγάλο. Αλλά, έδειξα την καλή θέληση και πήγα στη συνάντηση, με την ελπίδα πως θα έπειθα τον φίλο του για την αρχική συμφωνία. Στην κουβέντα με τον πιτσιρικά, έμαθα πως δεν υποστήριζε Μίλαν και πως έρχονταν από τη Νάπολη! Μετά από λίγο, ήρθαν άλλοι δύο. Δηλαδή, ήταν 3 Ιταλοί και εγώ, ο τουρίστας... Ευτυχώς, που το σημείο συνάντησης απείχε μέτρα από ένα περιπολικό. Έτσι, δεν ένιωσα να κινδυνεύω, τουλάχιστον από πιθανή ληστεία. ;)
Ο φίλος του μου έλεγε προσωπικά πως ήθελε 90, εγώ του ανέφερα την αρχική συμφωνία στα 80 και επέμενα πως δεν είχα τα χρήματα που ζητούσε. Εκείνος προσπαθούσε να με πείσει πως η θέση ήταν πολύ καλή και τα 80 ήταν λίγα, αλλά δίχως επιτυχία! Κοινώς, είχαμε 2 μονολόγους, έναν από κάθε πλευρά: εκείνος πως τα 80 ήταν λίγα και πως η θέση ήταν πολύ καλή και εγώ πως είχα μόνο τόσα, δε μπορούσα να διαθέσω παραπάνω και πως συμφωνήσαμε αρχικά. Τελικά, μετά από λίγο μου πούλησε εισιτήριο, στα 80, αλλά για τους οπαδούς της φιλοξενούμενης ομάδας! Φυσικά, στην αρχή ζητούσε 90, εγώ του εξηγούσα πως δεν έχω τόσα κτλ Σημαντική λεπτομέρεια αποτελεί το γεγονός πως το εισιτήριο είχε αναγραφόμενη τιμή 22 ευρώ... Η συναλλαγή έγινε σχεδόν μπροστά στους αστυνομικούς! ;) Δευτερόλεπτα αργότερα, έφευγα καταχαρούμενος και με εισιτήριο για τον βραδινό αγώνα στα χέρια! :) Καθώς πήγαινα προς το κέντρο, είδα πάρα πολλούς μαυραγορίτες!! Ακόμη, ο δικός μου "προμηθευτής" είχε καμιά δεκαριά εισιτήρια προς πώληση...
Σε έναν κεντρικό δρόμο, παρακολούθησα ζωντανά ένα ατύχημα με μηχανάκι! Ένα αυτοκίνητο προπορευόταν και έστριψε δεξιά σε ένα στενάκι. Αυτός με το μηχανάκι, μάλλον δεν υπολόγισε σωστά και χτύπησε το αυτοκίνητο από πίσω και διαγώνια, με αποτέλεσμα να πέσει κάτω και να συρθεί το δίτροχο. Αυτός, σηκώθηκε αμέσως, ο οδηγός του αυτοκινήτου κατέβηκε την ίδια στιγμή και όλοι και όλα ήταν καλά! Λίγο παρακάτω, συνάντησα ακόμη ένα αλλοπρόσαλο φανάρι...
Καλεί στο τηλέφωνο τον φίλο του, που είχε τα εισιτήρια. Μόλις το έκλεισε, με ενημέρωσε πως ο φίλος του ήθελε 90 ευρώ, πως δε μπορούσε να "κλείσει" στα 80 επειδή τα εισιτήρια ήταν του φίλου του και αν ενδιαφερόμουν. Εγώ, που όντως ήθελα, θεώρησα το ποσό πολύ μεγάλο. Αλλά, έδειξα την καλή θέληση και πήγα στη συνάντηση, με την ελπίδα πως θα έπειθα τον φίλο του για την αρχική συμφωνία. Στην κουβέντα με τον πιτσιρικά, έμαθα πως δεν υποστήριζε Μίλαν και πως έρχονταν από τη Νάπολη! Μετά από λίγο, ήρθαν άλλοι δύο. Δηλαδή, ήταν 3 Ιταλοί και εγώ, ο τουρίστας... Ευτυχώς, που το σημείο συνάντησης απείχε μέτρα από ένα περιπολικό. Έτσι, δεν ένιωσα να κινδυνεύω, τουλάχιστον από πιθανή ληστεία. ;)
Ο φίλος του μου έλεγε προσωπικά πως ήθελε 90, εγώ του ανέφερα την αρχική συμφωνία στα 80 και επέμενα πως δεν είχα τα χρήματα που ζητούσε. Εκείνος προσπαθούσε να με πείσει πως η θέση ήταν πολύ καλή και τα 80 ήταν λίγα, αλλά δίχως επιτυχία! Κοινώς, είχαμε 2 μονολόγους, έναν από κάθε πλευρά: εκείνος πως τα 80 ήταν λίγα και πως η θέση ήταν πολύ καλή και εγώ πως είχα μόνο τόσα, δε μπορούσα να διαθέσω παραπάνω και πως συμφωνήσαμε αρχικά. Τελικά, μετά από λίγο μου πούλησε εισιτήριο, στα 80, αλλά για τους οπαδούς της φιλοξενούμενης ομάδας! Φυσικά, στην αρχή ζητούσε 90, εγώ του εξηγούσα πως δεν έχω τόσα κτλ Σημαντική λεπτομέρεια αποτελεί το γεγονός πως το εισιτήριο είχε αναγραφόμενη τιμή 22 ευρώ... Η συναλλαγή έγινε σχεδόν μπροστά στους αστυνομικούς! ;) Δευτερόλεπτα αργότερα, έφευγα καταχαρούμενος και με εισιτήριο για τον βραδινό αγώνα στα χέρια! :) Καθώς πήγαινα προς το κέντρο, είδα πάρα πολλούς μαυραγορίτες!! Ακόμη, ο δικός μου "προμηθευτής" είχε καμιά δεκαριά εισιτήρια προς πώληση...
Σε έναν κεντρικό δρόμο, παρακολούθησα ζωντανά ένα ατύχημα με μηχανάκι! Ένα αυτοκίνητο προπορευόταν και έστριψε δεξιά σε ένα στενάκι. Αυτός με το μηχανάκι, μάλλον δεν υπολόγισε σωστά και χτύπησε το αυτοκίνητο από πίσω και διαγώνια, με αποτέλεσμα να πέσει κάτω και να συρθεί το δίτροχο. Αυτός, σηκώθηκε αμέσως, ο οδηγός του αυτοκινήτου κατέβηκε την ίδια στιγμή και όλοι και όλα ήταν καλά! Λίγο παρακάτω, συνάντησα ακόμη ένα αλλοπρόσαλο φανάρι...
.
Μιλάνο: φανάρι με πορτοκαλί χρώμα για τους πεζούς!!!
Μιλάνο: φανάρι με πορτοκαλί χρώμα για τους πεζούς!!! Λίγο αργότερα βρισκόμουν στο μετρό (όπου κάποιος αερίστηκε...) και μετά στο πιο τουριστικό μερός του Μιλάνου: τον καθρεδικό τους, το "Duomo". Αγόρασα κάρτες και μαγνητάκια για γνωστούς και φίλους, αλλά και κασκόλ για τον Άγγελο. Μου το είχε ζητήσει και δε γινόταν να του χαλάσω το χατίρι! :) Στη συνέχεια, έψαξα για το ταχυδρομείο. Ήθελα να στείλω μία κάρτα και ένα μαγνητάκι στην Όλγα, σαν ευχαριστώ για την απρόσμενη φιλοξενία της Πάτρας. Αφού έμπαινα σε λάθος μέρη, τελικά τα κατάφερα!!! :)
Η ημέρα ήταν όλη δική μου! Μπήκα στο διαδίκτυο από τους υπολογιστές ενός πολυκαταστήματος -άλλη περιπέτεια εκεί με κωδικούς, ταυτότητα, εγγραφή στο κάτω μέρος...- και είδα πως μία Ιταλίδα φίλη μου, μπορούσε να βρεθούμε το απόγευμα. Αλλά, το απόγευμα ήταν ο αγώνας, οπότε δε θα την έβλεπα. :( Αυτή, έχω προσπαθήσει να τη συναντήσω 3 φορές εκεί, καμία δεν τα κατάφερα!!
Κατόπιν, πήγα στον σιδηροδρομικό σταθμό. Τα τρένα που υπολόγιζα να πάρω ήταν για την αυριανή ημέρα. Αλλά, επειδή δε γίνεται πάντα ότι θέλουμε, ο υπάλληλος με πληροφόρησε πως ένα από τα τρένα που ήθελα ήταν γεμάτο και πως δεν υπήρχε εναλλακτική διαδρομή ή άλλο δρομολόγιο μέσα στην ημέρα. Οπότε, μου πρότεινε να φύγω το ίδιο βράδυ, στις 23:35, με 25 ευρώ επιπλέον... Εγώ, προσπάθησα να βρω κάτι μόνος μου -εκεί ένας Ιταλός θέλησε να με βοηθήσει, αλλά στα Ιταλικά!!!- και αφού είδα πως δεν είχα επιλογές, αγόρασα εισιτήριο για απόψε. Δηλαδή, θα πήγαινα στο γήπεδο και μετά κατευθείαν στο τρένο. Ευτυχώς, που δεν ήταν μακριά. Αλλά, από την άλλη, τζάμπα πλήρωσα τη δεύτερη βραδιά στον ξενώνα...
Η περιπλάνηση στον σταθμό δε σταμάτησε εκεί. Έψαξα για τα ντουλαπάκια φύλαξης των αποσκευών. Αλλά, οι Ιταλοί εκτός από Ευρωπαίοι, είναι και Βαλκάνιοι, αν χρειαστεί! Εξηγούμαι: στη Γερμανία για παράδειγμα υπάρχουν ντουλαπάκια που κοστολογούνται συνήθως το ντουλαπάκι 3 ευρώ ανά 24 ώρες. Στην Ιταλία, μπορούσες μόνο να παραδώσεις την αποσκευή σου, με κόστος 4 ευρώ ανά αποσκευή και για τις πρώτες 5 ώρες. Επιπλέον χρόνος, σήμαινε επιπλέον κόστος.
Κουρασμένος, γύρισα προς τον ξενώνα. Αφού έφαγα τουρκικό φαγητό ("ντόνερ") σε Ινδό, μπάνιο, ξεκούραση, τακτοποίηση και ύπνος επακολούθησαν... Το απόγευμα αναχώρησα για σταθμό.
Πριν όμως αποχωρήσω από το χόστελ, βρήκα τον ρεσεψιονίστ. Με είδε που έφευγα και με ρώτησε αν θα ξαναγυρνούσα. Εγώ, πάνω στη φούρια μου, του είπα "όχι". Εκείνος, αρκετά αντιπαθητικός, με ρώτησε αν μπορούσε να νοικίασει το κρεβάτι μου γι' απόψε. Του απάντησα θετικά, αλλά μετά κατάλαβα την ανοησία μου. Αν δεν προλάβαινα το τρένο, που θα κοιμόμουν;;; Ευτυχώς που οι φόβοι μου δεν επαληθεύτηκαν!!!
Πάλι στο γραφείο αποσκευών, μετρό, περπάτημα και "Giuseppe Meazza". Ήμουν εκεί από νωρίς, για να το χαρώ. Μπύρα, "βρώμικο", αγορά λαβαρακίου -ένεκα η συλλογή- πολύς κόσμος και μόλις άνοιξαν οι θύρες, ήμουν από τους πρώτους που μπήκαν. Ο σεκιουριτάς με έψαξε και δε μ' άφησε να περάσω τις εναλλακτικές μπαταρίες της φωτογραφικής μηχανής.
Αλλά, το καλό σκηνικό έγινε με τον σεκιουριτά που έλεγξε το εισιτήριο μου. Η διαδικασία ήταν πολύ απλή. Κάθε φίλαθλος έδειχνε το εισιτήριο του αγώνα και το όνομα του επιβεβαιώνονταν μέσω ταυτότητας ή διαβατηρίου με το όνομα που αναγράφονταν στο εισιτήριο. Εγώ, επέδειξα κανονικά το διαβατήριο και το εισιτήριο που όμως δεν είχε όνομα!! Ο σεκιουριτάς κατάλαβε πως το εισιτήριο δε ήταν εξαρχής δικό μου και γι' αυτό το ψηλάφισε. Είχε αμφιβολίες για την αυθεντικότητα, αλλά δεν υπήρξε πρόβλημα τελικά! Στη συνέχεια, εξέτασε προσεκτικά το διαβατήριο. Εγώ, σε κάθε περίπτωση θα έβλεπα τον αγώνα από τις κερκίδες...
Ρώτησα και τι ώρα θα μπορούσαμε να φύγουμε και όταν μου απάντησε πως θα φύγουμε αμέσως μόλις τελειώσει ο αγώνας, καταχάρηκα!! Αργότερα δε μπορούσα να πιστέψω πως ήμουν σε ένα από εκείνα τα κυλινδρικά! Είναι ο διάδρομος προς τις κερκίδες.
Μιλάμε για πολύ περπάτημα! Αφού έφτασα, χάζευα τη θέα! Κουβεντούλα με οπαδούς της Manchester. Μου άρεσε πως ήταν διαφόρων ηλικιών και η κερκίδα που έκαναν!! Εκεί έμαθα πως το κιτρινοπράσινο κασκόλ που φορούσαν αρκετοί είναι διαμαρτυρία προς τους τωρινούς ιδιοκτήτες της ομάδος, την οικογένεια Γκλέιζερ και πως προέρχεται από τα παλαιότερα χρώματα του συλλόγου.
Η ημέρα ήταν όλη δική μου! Μπήκα στο διαδίκτυο από τους υπολογιστές ενός πολυκαταστήματος -άλλη περιπέτεια εκεί με κωδικούς, ταυτότητα, εγγραφή στο κάτω μέρος...- και είδα πως μία Ιταλίδα φίλη μου, μπορούσε να βρεθούμε το απόγευμα. Αλλά, το απόγευμα ήταν ο αγώνας, οπότε δε θα την έβλεπα. :( Αυτή, έχω προσπαθήσει να τη συναντήσω 3 φορές εκεί, καμία δεν τα κατάφερα!!
Κατόπιν, πήγα στον σιδηροδρομικό σταθμό. Τα τρένα που υπολόγιζα να πάρω ήταν για την αυριανή ημέρα. Αλλά, επειδή δε γίνεται πάντα ότι θέλουμε, ο υπάλληλος με πληροφόρησε πως ένα από τα τρένα που ήθελα ήταν γεμάτο και πως δεν υπήρχε εναλλακτική διαδρομή ή άλλο δρομολόγιο μέσα στην ημέρα. Οπότε, μου πρότεινε να φύγω το ίδιο βράδυ, στις 23:35, με 25 ευρώ επιπλέον... Εγώ, προσπάθησα να βρω κάτι μόνος μου -εκεί ένας Ιταλός θέλησε να με βοηθήσει, αλλά στα Ιταλικά!!!- και αφού είδα πως δεν είχα επιλογές, αγόρασα εισιτήριο για απόψε. Δηλαδή, θα πήγαινα στο γήπεδο και μετά κατευθείαν στο τρένο. Ευτυχώς, που δεν ήταν μακριά. Αλλά, από την άλλη, τζάμπα πλήρωσα τη δεύτερη βραδιά στον ξενώνα...
Η περιπλάνηση στον σταθμό δε σταμάτησε εκεί. Έψαξα για τα ντουλαπάκια φύλαξης των αποσκευών. Αλλά, οι Ιταλοί εκτός από Ευρωπαίοι, είναι και Βαλκάνιοι, αν χρειαστεί! Εξηγούμαι: στη Γερμανία για παράδειγμα υπάρχουν ντουλαπάκια που κοστολογούνται συνήθως το ντουλαπάκι 3 ευρώ ανά 24 ώρες. Στην Ιταλία, μπορούσες μόνο να παραδώσεις την αποσκευή σου, με κόστος 4 ευρώ ανά αποσκευή και για τις πρώτες 5 ώρες. Επιπλέον χρόνος, σήμαινε επιπλέον κόστος.
Κουρασμένος, γύρισα προς τον ξενώνα. Αφού έφαγα τουρκικό φαγητό ("ντόνερ") σε Ινδό, μπάνιο, ξεκούραση, τακτοποίηση και ύπνος επακολούθησαν... Το απόγευμα αναχώρησα για σταθμό.
Πριν όμως αποχωρήσω από το χόστελ, βρήκα τον ρεσεψιονίστ. Με είδε που έφευγα και με ρώτησε αν θα ξαναγυρνούσα. Εγώ, πάνω στη φούρια μου, του είπα "όχι". Εκείνος, αρκετά αντιπαθητικός, με ρώτησε αν μπορούσε να νοικίασει το κρεβάτι μου γι' απόψε. Του απάντησα θετικά, αλλά μετά κατάλαβα την ανοησία μου. Αν δεν προλάβαινα το τρένο, που θα κοιμόμουν;;; Ευτυχώς που οι φόβοι μου δεν επαληθεύτηκαν!!!
Πάλι στο γραφείο αποσκευών, μετρό, περπάτημα και "Giuseppe Meazza". Ήμουν εκεί από νωρίς, για να το χαρώ. Μπύρα, "βρώμικο", αγορά λαβαρακίου -ένεκα η συλλογή- πολύς κόσμος και μόλις άνοιξαν οι θύρες, ήμουν από τους πρώτους που μπήκαν. Ο σεκιουριτάς με έψαξε και δε μ' άφησε να περάσω τις εναλλακτικές μπαταρίες της φωτογραφικής μηχανής.
Αλλά, το καλό σκηνικό έγινε με τον σεκιουριτά που έλεγξε το εισιτήριο μου. Η διαδικασία ήταν πολύ απλή. Κάθε φίλαθλος έδειχνε το εισιτήριο του αγώνα και το όνομα του επιβεβαιώνονταν μέσω ταυτότητας ή διαβατηρίου με το όνομα που αναγράφονταν στο εισιτήριο. Εγώ, επέδειξα κανονικά το διαβατήριο και το εισιτήριο που όμως δεν είχε όνομα!! Ο σεκιουριτάς κατάλαβε πως το εισιτήριο δε ήταν εξαρχής δικό μου και γι' αυτό το ψηλάφισε. Είχε αμφιβολίες για την αυθεντικότητα, αλλά δεν υπήρξε πρόβλημα τελικά! Στη συνέχεια, εξέτασε προσεκτικά το διαβατήριο. Εγώ, σε κάθε περίπτωση θα έβλεπα τον αγώνα από τις κερκίδες...
Ρώτησα και τι ώρα θα μπορούσαμε να φύγουμε και όταν μου απάντησε πως θα φύγουμε αμέσως μόλις τελειώσει ο αγώνας, καταχάρηκα!! Αργότερα δε μπορούσα να πιστέψω πως ήμουν σε ένα από εκείνα τα κυλινδρικά! Είναι ο διάδρομος προς τις κερκίδες.
Μιλάμε για πολύ περπάτημα! Αφού έφτασα, χάζευα τη θέα! Κουβεντούλα με οπαδούς της Manchester. Μου άρεσε πως ήταν διαφόρων ηλικιών και η κερκίδα που έκαναν!! Εκεί έμαθα πως το κιτρινοπράσινο κασκόλ που φορούσαν αρκετοί είναι διαμαρτυρία προς τους τωρινούς ιδιοκτήτες της ομάδος, την οικογένεια Γκλέιζερ και πως προέρχεται από τα παλαιότερα χρώματα του συλλόγου.
Όσο περνούσε η ώρα, άρχισα να ανησυχώ... Για επιβεβαίωση ξαναρώτησα για το πότε θα μπορούσαμε να αφήσουμε το γήπεδο. Ένας υπάλληλος με ενημέρωσε πως έπρεπε να φύγω είτε 5' πριν τη λήξη του αγώνα, είτε περίπου 30' αργότερα. Αν το δεύτερο συνέβαινε, δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβω το τρένο. Έτσι, το ρολόι έδειξε 85', είδα και το δεύτερο γκολ της γηπεδούχου και έφυγα πολύ γρήγορα. "Σφαίρα" στο σταθμό του μετρό, αλλά το μετρό θα έρχονταν μετά απο 15'. Άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας, αλλά ήλπιζα πως θα τα κατάφερνα.
Έπρεπε να αλλάξω γραμμή για να φτάσω στον σιδηροδρομικό σταθμό. Η ώρα περνούσε απίστευτα γρήγορα. Εκεί που πραγματικά ανησύχησα ήταν όταν πήγα στην άλλη γραμμή και το τρένο θα έρχονταν μετά απο 9'.
Για να μην τα πολυλογώ, κοιτούσα νευρικά το κινητό μου και τα λεπτά περνούσαν. Έφτασα στη στάση μου και έτρεξα προς τις αποσκευές. Εκεί, ο υπάλληλος δίχως να βιάζεται πληρώθηκε, μου έδωσε και τα ρέστα! Το ρολόι έδειχνε 23:32, δηλαδή είχα μόλις 3' για να πάρω τα πράγματα μου, να βρω το τρένο και να επιβιβαστώ σε αυτό, και ο υπάλληλος είχε όρεξη για κουβεντούλα!!!!!! Άρχισα να τρέχω φορτωμένος και τα πόδια μου κόπηκαν όταν αντίκρισα το 23:35 στο ρολόι του σταθμού...
Για δευτερόλεπτα ήμουν πεπεισμένος πως θα το χάσω το τρένο και μ' έπιασαν κράμπες!!!! Τελικά, δεν το 'βάλα κάτω, έφτασα στο τρένο και μπήκα απ' την τελευταία πόρτα...
Πρέπει να ήμουν σε άθλια κατάσταση, διότι ένας ελεγκτής με παρότρυνε να χαλαρώσω και να ηρεμήσω. Κι εγώ, μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου, "λύθηκα"!
Μου πήρε μερικά λεπτά να βρω τον εαυτό μου και πάλι. Έδειξα το InterRail σε έναν άλλον ελεγκτή και εκείνος με τακτοποίησε σε άλλο κουπέ, από εκείνο που έπρεπε. Ο λόγος; Διότι, το βαγόνι μου ήταν χαλασμένο. Εκεί, βρήκα ακόμη 3 άτομα: 2 άγνωστης εθνικότητας που δεν ανταλλάξαμε ούτε κουβέντα και έναν πιτσιρικά Γάλλο. Αυτός, σε κουτσουρεμένα Αγγλικά μου έπιασε την κουβέντα!! Έμαθα πως ήταν στον αγώνα και παρ' όλο που έμενε στη Λανς, ήταν τόσο πορωμένος με την Μίλαν, που έρχονταν κάθε τόσο!!
Τότε, είχα την απορία που δεν την έθεσα ποτέ: πως πρόφτασε να είναι στον σταθμό πολύ πιό πριν και χαλαρά από 'μένα;;; ;)
Μετά από λίγο, τα φώτα έσβησαν και το πιο κρίσιμο τρέξιμο που έχω κάνει σε όλα μου τα ταξίδια μετουσιώνονταν σε ύπνο βαθύ...
Έπρεπε να αλλάξω γραμμή για να φτάσω στον σιδηροδρομικό σταθμό. Η ώρα περνούσε απίστευτα γρήγορα. Εκεί που πραγματικά ανησύχησα ήταν όταν πήγα στην άλλη γραμμή και το τρένο θα έρχονταν μετά απο 9'.
Για να μην τα πολυλογώ, κοιτούσα νευρικά το κινητό μου και τα λεπτά περνούσαν. Έφτασα στη στάση μου και έτρεξα προς τις αποσκευές. Εκεί, ο υπάλληλος δίχως να βιάζεται πληρώθηκε, μου έδωσε και τα ρέστα! Το ρολόι έδειχνε 23:32, δηλαδή είχα μόλις 3' για να πάρω τα πράγματα μου, να βρω το τρένο και να επιβιβαστώ σε αυτό, και ο υπάλληλος είχε όρεξη για κουβεντούλα!!!!!! Άρχισα να τρέχω φορτωμένος και τα πόδια μου κόπηκαν όταν αντίκρισα το 23:35 στο ρολόι του σταθμού...
Για δευτερόλεπτα ήμουν πεπεισμένος πως θα το χάσω το τρένο και μ' έπιασαν κράμπες!!!! Τελικά, δεν το 'βάλα κάτω, έφτασα στο τρένο και μπήκα απ' την τελευταία πόρτα...
Πρέπει να ήμουν σε άθλια κατάσταση, διότι ένας ελεγκτής με παρότρυνε να χαλαρώσω και να ηρεμήσω. Κι εγώ, μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου, "λύθηκα"!
Μου πήρε μερικά λεπτά να βρω τον εαυτό μου και πάλι. Έδειξα το InterRail σε έναν άλλον ελεγκτή και εκείνος με τακτοποίησε σε άλλο κουπέ, από εκείνο που έπρεπε. Ο λόγος; Διότι, το βαγόνι μου ήταν χαλασμένο. Εκεί, βρήκα ακόμη 3 άτομα: 2 άγνωστης εθνικότητας που δεν ανταλλάξαμε ούτε κουβέντα και έναν πιτσιρικά Γάλλο. Αυτός, σε κουτσουρεμένα Αγγλικά μου έπιασε την κουβέντα!! Έμαθα πως ήταν στον αγώνα και παρ' όλο που έμενε στη Λανς, ήταν τόσο πορωμένος με την Μίλαν, που έρχονταν κάθε τόσο!!
Τότε, είχα την απορία που δεν την έθεσα ποτέ: πως πρόφτασε να είναι στον σταθμό πολύ πιό πριν και χαλαρά από 'μένα;;; ;)
Μετά από λίγο, τα φώτα έσβησαν και το πιο κρίσιμο τρέξιμο που έχω κάνει σε όλα μου τα ταξίδια μετουσιώνονταν σε ύπνο βαθύ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου