Έβδομη ημέρα του InterRail IV: 20/02/2010: Paris -> Dortmund -> Rotterdam

Μετά το λιγοστό ύπνο, σηκωθήκαμε στις 05:30! Ο Γάλλος ήθελε να με συνοδεύσει, αλλά εγώ του έλεγα πως δεν υπήρχε λόγος... Μετά, είπε πως θα έρθει μέχρι το μετρό. Ήρθε, αλλά δεν έφυγε!! Τελικά, με συνόδευσε στον σταθμό των τρένων και αντί να γυρίσει πίσω για να κοιμηθεί -άλλωστε, ήταν Σάββατο και είχε την ευκαιρία να ξεκουραστεί- έκατσε μαζί μου, φάγαμε πρωινό και ήρθε μέχρι την πόρτα του τρένου! :)

Ωραίος ο Συρίλ!!
Πήγα μέχρι το Mannheim, με πεντάλεπτη καθυστέρηση. Μέχρι το επόμενο τρένο για το Dortmund, ρώτησα για το αν χρειάζονται εισιτήρια για τις αμαξοστοιχίες που ήθελα να πάρω. Η απάντηση ήταν αρνητική, κάτι που με χαροποιήσε ιδιαίτερα.
Η δυσάρεστη είδηση ήταν ότι το τρένο μου άργησε να έρθει κατά 7' -αδιανόητο για Γερμανία, του λείπουν βαγόνια (!!!), δηλαδή εγώ που είχα κανονικότατη θέση και πλήρωσα γι' αυτή, έπρεπε να βολευτώ στο διάδρομο, στο κυλικείο ή οπουδήποτε αλλού και επειδή όλοι ανέβηκαν σε αυτό, άργησε να αναχωρήσει!! Εν ολίγοις, ήρθε 10:42, αντί για 10:35 και έφυγε στις 10:52... Με λιγότερα βαγόνια απ' όσα, είχαν εκδοθεί εισιτήρια!! Τέλος, έφτασα στον προορισμό μου 40' αργότερα!!!
Μου έκανε εντύπωση πως οι επιβάτες δε διαμαρτύροταν ιδιαίτερα!! Ακόμη, πως χρησιμοποιούσαν κανονικότατα την τουαλέτα του τρένου, όταν αυτό ήταν σταθμευμένο, κάτι που απαγορεύεται.
Αυτά, τα γράφω για μερικούς, που θεοποιούν οτιδήποτε ξένο. Επιπλέον, ίσως καταλάβουν κάποιοι πως ό,τι κάνει ο Ο.Σ.Ε. που αρκετοί θεωρούν "λίγο", γίνονται και σε ανεπτυγμένα κράτη, όπως στη Γερμανία. Άλλωστε, κατά τη διάρκεια της ίδιας ημέρας, οι καθυστερήσεις ήταν σύνηθες φαινόμενο...

Τακτοποίησα τα πράγματα μου στα ειδικά ντουλαπάκια και έφυγα για το γήπεδο. Χάζεψα, όταν είδα οπαδούς της αντιπάλου να σουλατσάρουν ανενόχλητοι, ανάμεσα σε εκείνους της τοπικής ομάδας! Μου άρεσε πως κάποιοι κυκλοφορούσαν με τα πεντάλιτρα βαρελάκια της μπύρας!!
Το τρένο προς την έδρα της Borussia, φυσικά και άργησε να φύγει. Πήγα στο γραφείο των εισιτηρίων και το πήρα αμέσως! Ακολούθησε η μπουτίκ -από την οποία αγόρασα λαβαράκι- και είσοδος στο γήπεδο μισή ώρα πριν.

Φοβερό!

"Ο κίτρινος τοίχος". Αυτοί είναι οι οργανωμένοι οπαδοί της BVB.

Ήμασταν 73.700 ανθρώποι στο γήπεδο -το οποίο δεν ήταν γεμάτο, απολαύσαμε 5 γκολ (4-1, υπέρ της γηπεδούχου) και το τρένο για τον γυρισμό ήταν γεμάτο (πιωμένους) Γερμανούς που έβριζαν εν χορώ τη μισητή γειτόνισα Σάλκε! ;) Αδιανόητη εικόνα κάποιου Γερμανού με κοντομάνικο και ενός άλλου με σηκωμένο το παντελόνι, για να φαίνεται το τατουάζ...
Πήγα πίσω στο σταθμό, πήρα τα πράγματα και έψαχνα μάταια για citibank. Κορυφαίο σκηνικό, όταν κάποιοι άνοιξαν ένα ντουλαπάκι και αντί να βγάλουν βαλίτσες ή κάτι παρεμφερές, έβγαλαν ένα κασάκι μπύρες!!!! :)
Έκανε απίστευο κρύο και επεφτε χιόνι και κατά τη διάρκεια του αγώνα και στο Duisburg. Το τρένο για το Amsterdam φυσικά και καθυστέρησε: 18'!
Ο Γάλλος μου έστειλε μήνυμα για τον αγώνα!!

Συνεννοήθηκα με τον Γαλάνη και με ενημέρωσε πως θα καθυστερήσει κανένα τέταρτο! Ελληνάρας!! ;)

Τελικά, έφτασα στο Rotterdam και συνάντησα τον καινούργιο μου οικοδεσπότη! :) Είχαμε πρόβλημα με το τραμ, το οποίο άργησε κανά μισάωρο να έρθει! Επιπλέον, αγόρασα το εισιτήριο των μέσων μαζικής μεταφοράς και εκεί παραλίγο να χάσω τα γάντια μου! Τα είπαμε στα γρήγορα, γνώρισα τον Έλληνα γείτονα του Κώστα και πήγαμε αρκετοί Έλληνες -οι περισσότεροι ακάλεστοι!!!- σε ένα πάρτυ σε σπίτι, μίας Ισπανίδας φίλης του Γαλάνη! :) Χάρηκα τον Κώστα, όταν συνεννούνταν με τους υπόλοιπους για τον ποιό δρόμο θα ακολουθήσουμε, που έχει ανοιχτό ένα μαγαζί τύπου κάβας και ειδικά όταν έλεγε οδούς στα Ολλανδικά!! Μου άρεσε πως και πόσο είχε αλλάξει η ρουτίνα του!! :)

Η περιπέτεια της βραδιάς είχε ως πρωταγωνιστή τον Κώστα, ο οποίος δε μπορούσε να βρει το μπουφάν του! Φαίνεται πως κάποιος του το είχε πάρει, αλλά δεν ξέραμε αν ήταν επίτηδες ή κατά λάθος! Το θέμα είναι πως είχε μέσα την ολλανδική κάρτα ανάληψης και έπρεπε να την ακυρώσει και να βγάλει καινούργια! Ακόμη, πήραν και το πουλόβερ μίας Ρουμάνας φίλης του!!
Τελικά, η κοπέλα έφυγε χωρίς το πουλόβερ και ο Κώστας με άλλο μπουφάν!!! ;)

Έκτη ημέρα του InterRail IV: 19/02/2010: Nantes -> Paris

Ύπνος με πολλά διαλείμματα και πολύ πρωινό τηλεφώνημα είτε από την Ύδρα, είτε από τον Πόρο, είτε από τις Σπέτσες! Πρωινό με οικοδεσπότη και αποχαιρετισμός του. Έπειτα, λεωφορείο για κέντρο και στο σιδηροδρομικό σταθμό αφήνω τα πράγματα μου. Πάλι, δεν υπάρχουν αυτόματα ντουλαπάκια, αλλά ένας υπεύθυνος σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο. Πλέον, είμαι ελεύθερος να γυρίσω την πόλη, στο φως της ημέρας.

Το όμορφο κάστρο της Nantes

Οι κύκλοι αυτοί βρίσκονται στο νησάκι και είναι σε απόλυτη ευθεία. Το βράδυ φωτίζονται, δίνοντας μία πολύ ωραία εικόνα.

Όταν βρισκόμουν στο νησάκι της Ναντ, μία έκταση μέσα στο ποτάμι που διέρχεται της πόλης, μίλησα με τη μαμά. Είχε στα χέρια της το εισιτήριο για τον αγώνα του "Old Trafford", αλλά στο ταχυδρομείο της είπαν πως δε θα έφτανε έγκαιρα στα χέρια μου.
Αγορά καρτ-ποστάλ και ψάξιμο για internet cafe. Είχα "σταμπάρει" ένα, αλλά ήταν κλειστό. Είχα όμως το νου μου και μέσα σε ένα μαγαζί σαν παντοπωλείο, παρατήρησα πως είχε και υπολογιστές. Μίλησα με το παιδάκι που δούλευε εκείνη την ώρα -ίσως ο γιός της οικογένειας;- που με τα απολύτως απαραίτητα Αγγλικά συνεννοηθήκαμε! Αν δεν τα ήξερε σε άλλη γλώσσα, απαντούσε Γαλλικά, αλλά εγώ έβγαζα άκρη. Έστειλα e-mail στη Manchester United και τους εξηγούσα πως δε βρίσκομαι πιά στην Ελλάδα και πως το εισιτήριο, θα μπορούσα να το έχω, αλλά αφού γίνει ο αγώνας!! Κατόπιν, επισκέφτηκα διπλανό "ντόνερ" που πάλι δεν είχα πρόβλημα με τη γλώσσα! Το 'φάγα στα γρήγορα, διότι η ώρα είχε περάσει! Σταθμός, πράγματα και τρένο για Παρίσι. Όμορφη πόλη η Ναντ και σίγουρα δεν το μετάνιωσα που πήγα, διότι και κάτι άγνωστο είδα και τον Κωστή συνάντησα...

Αποχαιρετώντας την πόλη...

Στο TGV, αντάλλαξα αμοιβαία τη θέση μου με μία κυρία που ήθελε να καθίσει δίπλα στην κόρη της. Εντύπωση μου έκανε πως η κυρία χρησιμοποίησε τα Αγγλικά και όχι το παιδί της...

Μετά από δύο ώρες βρισκόμουν στη γαλλική πρωτεύουσα. Αγόρασα καρτ-ποστάλ και σοκολάτα από ένα ψιλικαντζίδικο και ρώτησα κάποιον κύριο που μου απάντησε σε άπταιστα Αγγλικά πως να πάω στον πύργο του Άιφελ. Φορτωμένος πράγματα, πήγα με τα πόδια. Υπολογίζα ως μικρότερη την απόσταση! ;) Ο Cyril, μου έστειλε μήνυμα με το που πάτησα το πόδι μου στο Παρίσι (του είχα πει τι ώρα θα φτάσω) και ήταν στο ραντεβού 5' νωρίτερα! Εγώ, απεναντίας, 5' αργότερα. Τον κυνήγησα λίγο, διότι τον φώναζα και δε με άκουγε! Αγοράσα μαγνητάκι και μετά εισιτήριο τύπου "ηλεκτρικού" για το σπίτι του. Τρέξαμε λίγο για το τρένο και ανταλλάξαμε τις πρώτες πληροφορίες: μάθαινε Ελληνικά, επειδή όταν με είχε επισκεφθεί, του άρεσε η χώρα μας, αλλά σήμερα έχασε το μάθημα, γιατί ο ίδιος πήγε όταν το μάθημα έληγε!! Με ρώτησε κάποια πράγματα για την Ελλάδα, τη γλώσσα και του έγραψα το όνομα του στα Ελληνικά.
Όταν κατεβήκαμε από το τρένο, περάσαμε μέσα από ένα υπερσύγχρονο ευρωπαικό νοσοκομείο, για να συντομεύσουμε τη διαδρομή. Δίπλα ήταν ένα πάρκο και κάπου εκεί έμενε ο Συρίλ. Αφού φτάσαμε, τσεκάραμε αν ήταν εκεί ο συγκάτοικος του και μπήκαμε στο δωμάτιο του, το οποίο ήταν μικρούλη. Αλλά, αν θες να φιλοξενήσεις κάποιον πάντα υπάρχει χώρος... Χαζέψαμε λίγο στο διαδίκτυο -μου απάντησαν από την Manchester πως δεν υπάρχει πρόβλημα, αρκεί να τους καλέσω τη Δευτέρα- και εκτύπωσα την φωτοτυπία για τη Borussia Dortmund. Πριν φύγουμε, η φωτογραφία επιβαλλόταν...

Στο δωμάτιο με τον Cyril

Αγοράσαμε κάτι να φάμε από ένα κοντινό σούπερ-μάρκετ και επιχειρήσαμε βόλτα στο πάρκο. Αλλά, το έκλειναν εκείνη την ώρα. Δεν πειράζει. Άλλωστε, ο επόμενος προορισμός μας ήταν καλύτερος: "La Louvre"
Πριν ακόμη μπούμε, πολύ δυσάρεστη εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός πως υπάρχουν μέσα στον χώρο του μουσείου καφετέριες και καταστήματα ρούχων!! Η είσοδος ήταν δωρεάν, το λόγο ακριβώς δεν τον γνωρίζω. Πάντως, εγώ έδειξα το διαβατήριο μου και μπήκα, δίχως πρόβλημα.

Το μουσείο είναι τεράστιο, αλλά το ενδιαφέρον μου ήταν εστιασμένο:

1) στη "Νίκη της Σαμοθράκης",

2) στη "Mona Lisa" και


3) στην "Αφροδίτη της Μήλου".


Στη συνέχεια, περιπλανηθήκαμε στο τμήμα της Αρχαίας Αιγύπτου, ενώ μία κυρία αντέδρασε όταν ο Συρίλ της είπε πως τα αγάλματα της Αρχαίας Ελλάδας που φιλοξενούνται στον Λούβρο είναι κλεμμένα...

Μετά από διώρο περπάτημα και στην Αίγυπτο ;), περάσαμε από την "Παναγία των Παρισίων" και πήγαμε για ποτό! Ο Γάλλος ήξερε ένα μπαράκι που αν παρήγγελνες να πιείς, σου έφερναν δωρεάν φαγητό, το "κους-κους". Αυτό προέρχεται εξ Ανατολών και ήταν πολύ διαδεδομένο και νόστιμο!! Συζητήσαμε, γνωρίσαμε κοπέλα στο διπλανό τραπέζι και η βόλτα μας συνεχίστηκε... Πήγαμε στη "Sacre Coeur", όπου ήταν μαζεμένος πολύς κόσμος που έπινε και έπαιζε μουσική! Τα σκαλιά ήταν αμέτρητα, μέχρι να φτάσουμε!! ;) Στη συνέχεια, κατεβήκαμε με το τελεφερίκ, επισκεφθήκαμε και το "Moulin Rouge" και αργότερα πήγαμε σπίτι!
Κοιμηθήκαμε κατά τις 2:00 τα ξημερώματα, ενώ πριν τον ύπνο, σερφάραμε! :)

Θετικότατη εντύπωση μου έκανε η συμπεριφορά του οικοδεσπότη μου, που με κέρασε εισιτήρια του μετρό, στο μπαράκι και επιπλέον, κοιμήθηκε στο πάτωμα... Απίστευτο, ειδικά για κάποιον μη Έλληνα...

Πέμπτη ημέρα του InterRail IV: 18/02/2010: Dijon -> Nantes (μέσω Παρισιού)

Εγερτήριο στις 06:30 (ώρα Γαλλίας)! Έξω δεν είχε καν ξημερώσει!! :) Έκανα όσο πιο γρήγορο και αθόρυβο ντύσιμο, αλλά τελικά ξύπνησα την οικοδέσποινα, για να κλειδώσει την πόρτα... Με την ευκαιρία την αποχαιρέτησα, αλλά νωρίτερα της είχα γράψει ευχαριστήριο σημείωμα!

Πήρα το λεωφορείο μέχρι τον σταθμό. Έφτασα στην τελευταία αποβάθρα και επιβιβάστηκα στο τρένο, περίπου 15' πριν από την προγραμματισμένη αναχώρηση. Τότε, παρατήρησα κάποιες διαρροές από τη σκεπή, που όμως έβρεχαν κάτι καλώδια...
Το τρένο είναι για μικρές αποστάσεις, αλλά τα βαγόνια είναι τα καλύτερα που με έχουν φιλοξενήσει μέχρι τώρα. Εξηγούμαι: διέθεταν πρίζες, θέσεις για τα ποδήλατα, ξεχωριστές τουαλέτες για άντρες και γυναίκες, πολύ χώρο για τα πόδια, μέχρι και κάτι σα μικρό καναπέ στη μέση!! Στη φωτογραφία είναι ανάμεσα στα πλέξι-γκλας.

Τοπικό τρένο για Παρίσι

Φτάσαμε στη γαλλική πρωτεύουσα λίγα λεπτά νωρίτερα. Αφού περίμενα αρκετά στο αυτόματο μηχάνημα εισιτηρίων για το μετρό, επειδή κάποιοι μπροστά άργησαν, πλήρωσα 1.60 ευρώ για την απλή διαδρομή. Είχα τη δυσάρεστη εμπειρία να βλέπω μια κοπέλα να μιλά στο τηλέφωνο και με το που το κλείνει να κλαίει, με λυγμούς. Το ακόμη πιο δυσάρεστο είναι πως κανείς δεν της έδωσε σημασία, ούτε καν ένα χαρτομάντηλο... Μετά από λίγο, ησύχασε και αργότερα κατέβηκε... Στο ίδιο βαγόνι, βρισκόταν ένας κύριος -μάλλον από έρχονταν από κάποια γαλλική αποικία- που φορούσε σαν τσόκαρα! Το κορυφαίο ήταν όμως, ένας άλλος που ήταν σαν ξεχασμένος στον χρόνο: μακρύ μαλλί, τζιν μπουφάν, σταράκια και άκουγε μουσική από... γουόκμαν, από τα παλιά, που έπαιρναν κασέτες!!!! Τέλος, απολαύσαμε και βιολιστή.
Έφτασα στον "Paris Montparnasse" κι εκεί η δυσάρεστη έκπληξη παραμόνευε! Όχι, δεν ήταν το σάντουιτς που κόστιζε 5 ευρώ! Ούτε πως θέλοντας να είμαι τυπικός ακύρωσα στα ειδικά μηχανήματα, το αυριανό εισιτήριο!!! :) Παρατήρησα πως στο εισιτήριο που είχα στα χέρια μου -που πλήρωσα επιπλέον 3 ευρώ, λόγω TGV- είχε σαν ώρα αναχωρήσεως τις 11:55. Όλα καλά, αν δεν έγραφε ο ηλεκτρονικός πίνακας του σταθμού τις 12:00. Μετά, παρατήρησα πως και ο αριθμός της αμαξοστοιχίας ήταν διαφορετικός. Κάτι δεν πήγαινε καλά: η υπάλληλος στη Ντιζόν, μου εξέδωσε το εισιτήριο όχι για τις 18 Φεβρουαρίου, αλλά για τις 18 Μαρτίου!!!
Ευτυχώς το κατάλαβα νωρίς, είχα ακόμη 20' στη διάθεση μου. Πήγα στα εισιτήρια, όπου η ουρά ήταν μικρή. Όλοι αργούσαν, ενώ στο πρώτο γκισέ που έμεινε ελεύθερο, ο υπάλληλος δε μιλούσε Αγγλικά. Έτσι, έπρεπε να περιμένω, ενώ η ώρα περνούσε...
Αφού ήρθε η σειρά μου, εξήγησα το πρόβλημα στον υπάλληλο που με εξυπηρετούσε. Εκείνος, κατάλαβε το λάθος που είχε γίνει και προσπάθησε να μου βρει εισιτήριο με το τρένο που σύντομα αναχωρούσε. Μάταια! Μετά, μου είπε πως τυχόν αλλαγές στα δρομολόγια έπρεπε να γίνονται μία εβδομάδα πριν. Το θέμα είναι πως εμένα μόνο η συγκεκριμένη ημέρα με βόλευε για επίσκεψη στη Ναντ. Τελικά, δεν έκανε τίποτα και με συμβούλευσε να ανέβω στο τρένο, αλλά όχι στη θέση που θα έπρεπε να έχω. Αν καταλάβαινε ο ελεγκτής την "παρανομία", να του εξηγούσα...
Εγώ, με τη σειρά μου, ανέβηκα στην κανονική μου θέση. Όταν την αντίκρυσα άδεια, καταχάρηκα. Η κοπέλα που κάθοταν δίπλα μου με ρώτησε που καθόμουν, εξηπλάγην όταν της είπα στο "32". Μου είπε σε κουτσουρεμένα Αγγλικά πως εκείνη καθόταν εκεί κανονικά, αλλά προτιμούσε παράθυρο και στη συνέχεια με ρώτησε αν με πειράζει που κάθοταν στο "33"!! Ήθελε παράθυρο, ενώ δεν έμαθε ποτέ πως ρωτούσε έναν σχεδόν λαθρεπιβάτη!!! ;)
Μέχρι να φύγει το τρένο, ήλπιζα να μη μπει κανείς, πράγμα που έγινε! Φύγαμε λοιπόν και εγώ σκεφτόμουν τι θα πω, όταν έρθει ο ελεγκτής: αλήθεια ή ψέματα; Μάλλον αλήθεια, ειδικά αφού δεν ήρθε ο/η κανονικός/ή επιβάτης!
Όταν ήρθε ο ελεγκτής, δεν έγινε κανένας διάλογος μεταξύ μας, επειδή ο ελεγκτής δε σχολίασε κάτι! Είδε το εισιτήριο, είδε το InterRail και δεν είπε κάτι: ίσως δεν το παρατήρησε, ίσως έκανε τα στραβά μάτια, πάντως όλα κύλησαν ομαλά. Η κοπέλα δε μπορούσε να βρει το εισιτήριο της, το οποίο ήταν στο πάτωμα! Ενώ, από απέναντι ήταν μέσης ηλικίας κυρίες με φορητούς και κινητά "blackberry". Όταν η αμαξοστοιχία σταμάτησε στη "Λε μαν" δεν είχα καμία ανησυχία. Ακόμη και να έρχονταν ο/η κάτοχος της θέσης 32, τότε θα καθόμουν σε κάποια από τις υπόλοιπες άδειες θέσεις! ;)
Το τρένο ήταν συνεπές και στη Ναντ έβρεχε. Ο Κωστής με περίμενε στην αποβάθρα και πήγαμε στο σπίτι με το τραμ. Τότε, άρχισε να ρίχνει χαλάζι!! Μετά από λίγο σταμάτησε και στο σημείο που αλλάζαμε από τραμ σε λεωφορείο, γνωρίσαμε έναν Έλληνα που μας είπε για τον ίδιο πως είναι 20 χρόνια στη Γαλλία, πως κοντά υπάρχει ελληνική εκκλησία και πως υπήρχαν περίπου 500 Έλληνες στη Ναντ!!!
Στο σπίτι ακολούθησε μαγείρεμα, συνομιλία μέσω διαδικτύου και επίλυση προβλήματος με το εισιτήριο της Dortmund. Δεν το στέλνουν εκτός Γερμανίας, οπότε πρέπει να πάω στο γήπεδο με εκτυπωμένο e-mail και την ταυτότητα μου.
Αργότερα, συναντήσαμε και τον Αρτέμιο (διδάκτωρ Φυσικού). ο οποίος δεν είχε καλή γνώμη για τους Γάλλους. Χαρακτηριστικά έλεγε πως:

• "έχουν πεθάνει και δεν το έχουν καταλάβει"
• "είναι φραγκοφων". Αυτό, στα Γαλλικά σημαίνει πως κάποιος μπορεί να μιλήσει Γαλλικά, αλλά εκείνος το έλεγε με την ελληνικότερη έννοια του "φραγκοφονιά"!!! Μάλιστα, έδινε σαν παράδειγμα κάποιον που έτρωγε τις ζαχαρίτσες του καφέ, επειδή ήταν τζάμπα!!!! :)

Μετά από όλα αυτά τα ωραία και ενώ σουρούπωνε, κατεβήκαμε στο κέντρο της πόλης. Να σημειωθεί πως το πανεπιστήμιο και οι εστίες ήταν κάπως μακριούτσικα. Περπατήσαμε ατελειώτα, πήγαμε στη "la place royale",

Με Κωστή στην κεντρικότερη πλατεία της Nantes

στο κάστρο, σε κάτι κύκλους, μπροστά στο δικαστικό μέγαρο και γενικά παντού στο κέντρο. Βρεθήκαμε σε κάτι απίστευτα στενάκια, φάγαμε "ντόνερ", συνεχίσαμε τις βόλτες, καφές σε μπαράκι και μπυρόνι σε "irish pub". Ήταν πολύ ωραία! Γυρίσαμε με το τελευταίο διαθέσιμο λεωφορείο, όπου ακολούθησε ύπνος σε φουσκωτό, πλην άνετο στρώμα...

Τέταρτη ημέρα του InterRail IV: 17/02/2010: Dijon

Καινούργια ημέρα, καινούργιο μέρος: Dijon. Φτάσαμε με 30' καθυστέρηση, αλλά δε με πείραξε καθόλου, γιατί αυτό σήμαινε 30' περισσότερος ύπνος! Στο σταθμό περίμενα την Caroline, τη Γαλλίδα φίλη και οικοδέσποινα μου. Όσο την περίμενα, βρήκα μία πρίζα και φορτίζω το κινητό. Στη συνέχεια, έβγαλα τα εισιτήρια για τα επόμενα τρένα εντός Γαλλίας... Σχεδόν όλα με βόλευαν, ενώ σχεδόν ολόκληρος ο διάλογος έλαβε χώρα στα Αγγλικά!

Η φίλη μου ήρθε και με το αυτοκίνητο φτάσαμε στο σπίτι. Μου έδειξε τη στάση του λεωφορείου και έφυγε για τη δουλειά. Στο μεταξύ, της έδωσα ένα δωράκι από μία Πολωνή κοινή μας φίλη και τη Μαυροδάφνη. Προτού μπω για μπάνιο, ανακάλυψα πως ξέχασα την πετσέτα του σώματος στην Ιταλία! Δυστυχώς, το φαινόμενο αυτό είναι πολύ συχνό για 'μένα! Ευτυχώς, η πετσέτα ήταν "Ε.Σ.", οπότε δεν είχε απολύτως καμία αξία.
Αφού στέγνωσα, πήρα το γεύμα μου και προσπάθησα ανεπιτυχώς να μπω στο διαδίκτυο. Κάτι γίνεται με τον υπολογιστή. Αναγκαστικά, στράφηκα στην τηλέοραση και έβλεπα μουσικά κανάλια!

Πρέπει να σημειωθεί πως στο ένα από τα κανάλια, περνούσαν στο κάτω μέρος της οθόνης οι ειδήσεις σε τίτλους. Ακόμη και εκεί, η Ελλάδα αναφέρθηκε! Ο λόγος δεν ήταν άλλος από την οικονομία, αλλά δεν κατάλαβα τι έγραφε, διότι δε γνωρίζω Γαλλικά.

Αργότερα, ήρθε η οικοδέσποινα. Είχε διάλειμμα 12:00 - 14:00 στη δουλειά της. Φάγαμε κάτι απλό, γρήγορο και αρκετά παχυντικό: τηγανιτές πατάτες με μπέικον και τυρί. Στη συνέχεια χωνέψαμε συζητωντας και μετά έφυγε για δουλειά, ενώ εγώ για την πόλη.
Η φίλη μου δε μένει στο κέντρο. Εγώ όμως επειδή δεν πρόλαβα το λεωφορείο και επειδή αφ' ενός δεν ήθελα να περιμένω, αφ' ετέρου ήθελα να δω τη Dijon, έφτασα μέχρι το κέντρο με τα πόδια. Πιστεύω πως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να επισκεφθείς μία πόλη, απ' το να την περπατήσεις. Βέβαια, δεν πήγαινα στα χαμένα, διότι είχα εξοπλιστεί με χάρτη.
Περιπλανιόμουν αρκετές ώρες. Εντύπωση μου προκάλεσε ένα μαγαζί που ήταν συνδιασμός ψιλικαντζίδικου (με εφημερίδες, περιοδικά, σοκολάτες κτλ), πρακτορείου ΠΡΟ-ΠΟ (αλλά τα στοιχήματα ήταν για τον ιππόδρομο, κυρίως) και καφετέριας (είχε μπάρ και προσέφερε καφέ και μπύρα). Αργότερα, έμαθα πως είναι πολύ διαδεδομένα τέτοιου τύπου μαγαζιά σε όλη την χώρα.
Η πόλη είναι όμορφη και γνωστή. Μόνο ο καιρός είναι μουντός, αλλά ευτυχώς δε βρέχει. Πηγαίνω προς το σημείο ενημέρωσης των τουριστών. Αγοράζω καρτ-ποστάλ και παρατηρώ πως υπάρχουν μεταφρασμένα βιβλία στα Γερμανικά, τα Αγγλικά και μάλλον τα Ιαπωνικά. Υποθέτω πως είναι γνωστή η πόλη σε άλλες χώρες, αλλά σ' εμάς όχι. Στη συνέχεια, αγόρασα μπλούζα από μαγαζί στα Γαλλικά για τον αδερφό μου. Μου άρεσε πολύ που στα πεζοδρόμια τους δεν είχαν παντού άσφαλτο, αλλά κάτι σαν χώμα.

Κάτι αξιοσημείωτο:

Αφίσα για ρεμπέτικο τραγούδι στη Ντιζόν

Το απόγευμα επιστρέφω στο σπίτι. Δε μπορούσα να το βρω, γι' αυτό τηλεφώνησα στην Caroline! Κατόπιν, χαζεύαμε διάφορες φωτογραφίες της στον υπολογιστή και εγώ μίλησα και με τον άλλο μου τον αδερφό, που ζήτησε μουστάρδες! Η πόλη, εκτός των άλλων φημίζεται και για τις μουστάρδες της. Νωρίτερα, η μητέρα μου με ειδοποίησε πως έφτασε το εισιτήριο της Manchester United. :)
Κατά το βραδάκι, πήγαμε με την κοπέλα σε ένα κοντινό εμπορικό κέντρο. Δειπνήσαμε με "La Montagrarde" και ήπιαμε "Kin". Το ποτό βασίζεται σε ένα τοπικό ζαρζαβατικό. Ασυνήθιστο είναι και το γεγονός πως τα μύδια ήταν πολύ διαδεδομένα, παρ' όλο που η συγκεκριμένη πόλη βρίσκεται αρκετά μακριά από θάλασσα. Το φαγητό ήταν πολύ καλό, ενώ βγήκε και οικονομικό, διότι η φίλη μου χρησιμοποίησε κουπόνια από τη δουλειά της και για το δικό μου φαγητό. Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος των εξόδων καλύφθηκε από την εταιρία.
Ακολούθησε άραγμα στο σπίτι, συζήτηση, σερφάρισμα στο διαδίκτυο (επικοινωνία με Γαλλία και e-mail στη Dortmund για τον σαββατιάτικο αγώνα) και φυσικά ύπνος...

Εντύπωση μου προκάλεσε τόσο ο αυτόματος πωλητής προφυλακτικών έξω από φαρμακείο, αλλά κυρίως ο αυτόματος πωλητής μπουκέτων με λουλούδια!!! Πολύ μπροστά ο Γάλλος ανθοπωλης...

Τρίτη ημέρα του InterRail IV: 16/02/2010: Milano -> Dijon + Milan - Manchester United: 2-3

Η νέα ημέρα είχε ήδη ξεκινήσει! Συνόδευσα τον Καναδό "συγκάτοικο" μέχρι το μετρό, ενώ εγώ πήγα σε μία τράπεζα παραδίπλα. Η επίσημη ιστοσελίδα της Μίλαν έλεγε ότι υπήρχαν εισιτήρια του αγώνα σε συνεργαζόμενες τράπεζες. Μετά από αναζήτηση, βρέθηκε μία υπάλληλος που γνώριζε Αγγλικά και με πληροφόρησε ότι είχαν όντως απομείνει κάποια εισιτήρια, αλλά ήταν μόλις 11 και το καθένα κόστιζε 170 ευρώ!!!! Το ποσό ήταν πέρα από τις οικονομικές δυνατότητες μου και στην τελική δεν άξιζε τόσο πολύ!

Παίρνω τον γνωστό δρόμο για το γήπεδο. Το μετρό το οδηγάει μία κυρία. Αξίζει να σημειωθεί πως στο ταξίδι είδα αρκετές γυναίκες σε διάφορα επαγγέλματα, κάτι πολύ όμορφο. Μετά από λίγο βρισκόμουν στο σημείο που το προηγούμενο βράδυ ρώτησα τη δημοτική αστυνομικό. Ρωτούσα παντού και τους πάντες, αλλά η μόνη -πιστεύω- έγκυρη απάντηση που πήρα, ήταν ότι τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί. Δεν πτοήθηκα, όμως και έφερα μία γύρα στο γήπεδο. Κάποια στιγμή, ένας στην ηλικία μου με φόρμα της Manchester United με πλησίασε και με ρώτησε αν θέλω εισιτήριο για απόψε. Ήμουν ειλικρινής!! ;) Στην αρχή ζητούσε 100 ευρώ, προσπαθώντας να με πείσει πως ήταν σε πολύ καλή θέση, στο κέντρο κτλ. Εγώ, έδινα μέχρι 60 και οι συζητήσεις οδήγησαν στα 80. Τη θεώρησα μία κανονική τιμή και ήταν όσα ήμουν διατεθειμένος εξ' αρχής να ξοδέψω. (απλά, στα "παζάρια" δε λες ποτέ την τιμή που σκέφτεσαι, γιατί πάντα ανεβαίνει!! ;) )
Καλεί στο τηλέφωνο τον φίλο του, που είχε τα εισιτήρια. Μόλις το έκλεισε, με ενημέρωσε πως ο φίλος του ήθελε 90 ευρώ, πως δε μπορούσε να "κλείσει" στα 80 επειδή τα εισιτήρια ήταν του φίλου του και αν ενδιαφερόμουν. Εγώ, που όντως ήθελα, θεώρησα το ποσό πολύ μεγάλο. Αλλά, έδειξα την καλή θέληση και πήγα στη συνάντηση, με την ελπίδα πως θα έπειθα τον φίλο του για την αρχική συμφωνία. Στην κουβέντα με τον πιτσιρικά, έμαθα πως δεν υποστήριζε Μίλαν και πως έρχονταν από τη Νάπολη! Μετά από λίγο, ήρθαν άλλοι δύο. Δηλαδή, ήταν 3 Ιταλοί και εγώ, ο τουρίστας... Ευτυχώς, που το σημείο συνάντησης απείχε μέτρα από ένα περιπολικό. Έτσι, δεν ένιωσα να κινδυνεύω, τουλάχιστον από πιθανή ληστεία. ;)
Ο φίλος του μου έλεγε προσωπικά πως ήθελε 90, εγώ του ανέφερα την αρχική συμφωνία στα 80 και επέμενα πως δεν είχα τα χρήματα που ζητούσε. Εκείνος προσπαθούσε να με πείσει πως η θέση ήταν πολύ καλή και τα 80 ήταν λίγα, αλλά δίχως επιτυχία! Κοινώς, είχαμε 2 μονολόγους, έναν από κάθε πλευρά: εκείνος πως τα 80 ήταν λίγα και πως η θέση ήταν πολύ καλή και εγώ πως είχα μόνο τόσα, δε μπορούσα να διαθέσω παραπάνω και πως συμφωνήσαμε αρχικά. Τελικά, μετά από λίγο μου πούλησε εισιτήριο, στα 80, αλλά για τους οπαδούς της φιλοξενούμενης ομάδας! Φυσικά, στην αρχή ζητούσε 90, εγώ του εξηγούσα πως δεν έχω τόσα κτλ Σημαντική λεπτομέρεια αποτελεί το γεγονός πως το εισιτήριο είχε αναγραφόμενη τιμή 22 ευρώ... Η συναλλαγή έγινε σχεδόν μπροστά στους αστυνομικούς! ;) Δευτερόλεπτα αργότερα, έφευγα καταχαρούμενος και με εισιτήριο για τον βραδινό αγώνα στα χέρια! :) Καθώς πήγαινα προς το κέντρο, είδα πάρα πολλούς μαυραγορίτες!! Ακόμη, ο δικός μου "προμηθευτής" είχε καμιά δεκαριά εισιτήρια προς πώληση...
Σε έναν κεντρικό δρόμο, παρακολούθησα ζωντανά ένα ατύχημα με μηχανάκι! Ένα αυτοκίνητο προπορευόταν και έστριψε δεξιά σε ένα στενάκι. Αυτός με το μηχανάκι, μάλλον δεν υπολόγισε σωστά και χτύπησε το αυτοκίνητο από πίσω και διαγώνια, με αποτέλεσμα να πέσει κάτω και να συρθεί το δίτροχο. Αυτός, σηκώθηκε αμέσως, ο οδηγός του αυτοκινήτου κατέβηκε την ίδια στιγμή και όλοι και όλα ήταν καλά! Λίγο παρακάτω, συνάντησα ακόμη ένα αλλοπρόσαλο φανάρι...

.Μιλάνο: φανάρι με πορτοκαλί χρώμα για τους πεζούς!!!

Λίγο αργότερα βρισκόμουν στο μετρό (όπου κάποιος αερίστηκε...) και μετά στο πιο τουριστικό μερός του Μιλάνου: τον καθρεδικό τους, το "Duomo". Αγόρασα κάρτες και μαγνητάκια για γνωστούς και φίλους, αλλά και κασκόλ για τον Άγγελο. Μου το είχε ζητήσει και δε γινόταν να του χαλάσω το χατίρι! :) Στη συνέχεια, έψαξα για το ταχυδρομείο. Ήθελα να στείλω μία κάρτα και ένα μαγνητάκι στην Όλγα, σαν ευχαριστώ για την απρόσμενη φιλοξενία της Πάτρας. Αφού έμπαινα σε λάθος μέρη, τελικά τα κατάφερα!!! :)
Η ημέρα ήταν όλη δική μου! Μπήκα στο διαδίκτυο από τους υπολογιστές ενός πολυκαταστήματος -άλλη περιπέτεια εκεί με κωδικούς, ταυτότητα, εγγραφή στο κάτω μέρος...- και είδα πως μία Ιταλίδα φίλη μου, μπορούσε να βρεθούμε το απόγευμα. Αλλά, το απόγευμα ήταν ο αγώνας, οπότε δε θα την έβλεπα. :( Αυτή, έχω προσπαθήσει να τη συναντήσω 3 φορές εκεί, καμία δεν τα κατάφερα!!
Κατόπιν, πήγα στον σιδηροδρομικό σταθμό. Τα τρένα που υπολόγιζα να πάρω ήταν για την αυριανή ημέρα. Αλλά, επειδή δε γίνεται πάντα ότι θέλουμε, ο υπάλληλος με πληροφόρησε πως ένα από τα τρένα που ήθελα ήταν γεμάτο και πως δεν υπήρχε εναλλακτική διαδρομή ή άλλο δρομολόγιο μέσα στην ημέρα. Οπότε, μου πρότεινε να φύγω το ίδιο βράδυ, στις 23:35, με 25 ευρώ επιπλέον... Εγώ, προσπάθησα να βρω κάτι μόνος μου -εκεί ένας Ιταλός θέλησε να με βοηθήσει, αλλά στα Ιταλικά!!!- και αφού είδα πως δεν είχα επιλογές, αγόρασα εισιτήριο για απόψε. Δηλαδή, θα πήγαινα στο γήπεδο και μετά κατευθείαν στο τρένο. Ευτυχώς, που δεν ήταν μακριά. Αλλά, από την άλλη, τζάμπα πλήρωσα τη δεύτερη βραδιά στον ξενώνα...
Η περιπλάνηση στον σταθμό δε σταμάτησε εκεί. Έψαξα για τα ντουλαπάκια φύλαξης των αποσκευών. Αλλά, οι Ιταλοί εκτός από Ευρωπαίοι, είναι και Βαλκάνιοι, αν χρειαστεί! Εξηγούμαι: στη Γερμανία για παράδειγμα υπάρχουν ντουλαπάκια που κοστολογούνται συνήθως το ντουλαπάκι 3 ευρώ ανά 24 ώρες. Στην Ιταλία, μπορούσες μόνο να παραδώσεις την αποσκευή σου, με κόστος 4 ευρώ ανά αποσκευή και για τις πρώτες 5 ώρες. Επιπλέον χρόνος, σήμαινε επιπλέον κόστος.
Κουρασμένος, γύρισα προς τον ξενώνα. Αφού έφαγα τουρκικό φαγητό ("ντόνερ") σε Ινδό, μπάνιο, ξεκούραση, τακτοποίηση και ύπνος επακολούθησαν... Το απόγευμα αναχώρησα για σταθμό.

Πριν όμως αποχωρήσω από το χόστελ, βρήκα τον ρεσεψιονίστ. Με είδε που έφευγα και με ρώτησε αν θα ξαναγυρνούσα. Εγώ, πάνω στη φούρια μου, του είπα "όχι". Εκείνος, αρκετά αντιπαθητικός, με ρώτησε αν μπορούσε να νοικίασει το κρεβάτι μου γι' απόψε. Του απάντησα θετικά, αλλά μετά κατάλαβα την ανοησία μου. Αν δεν προλάβαινα το τρένο, που θα κοιμόμουν;;; Ευτυχώς που οι φόβοι μου δεν επαληθεύτηκαν!!!

Πάλι στο γραφείο αποσκευών, μετρό, περπάτημα και "Giuseppe Meazza". Ήμουν εκεί από νωρίς, για να το χαρώ. Μπύρα, "βρώμικο", αγορά λαβαρακίου -ένεκα η συλλογή- πολύς κόσμος και μόλις άνοιξαν οι θύρες, ήμουν από τους πρώτους που μπήκαν. Ο σεκιουριτάς με έψαξε και δε μ' άφησε να περάσω τις εναλλακτικές μπαταρίες της φωτογραφικής μηχανής.

Αλλά, το καλό σκηνικό έγινε με τον σεκιουριτά που έλεγξε το εισιτήριο μου. Η διαδικασία ήταν πολύ απλή. Κάθε φίλαθλος έδειχνε το εισιτήριο του αγώνα και το όνομα του επιβεβαιώνονταν μέσω ταυτότητας ή διαβατηρίου με το όνομα που αναγράφονταν στο εισιτήριο. Εγώ, επέδειξα κανονικά το διαβατήριο και το εισιτήριο που όμως δεν είχε όνομα!! Ο σεκιουριτάς κατάλαβε πως το εισιτήριο δε ήταν εξαρχής δικό μου και γι' αυτό το ψηλάφισε. Είχε αμφιβολίες για την αυθεντικότητα, αλλά δεν υπήρξε πρόβλημα τελικά! Στη συνέχεια, εξέτασε προσεκτικά το διαβατήριο. Εγώ, σε κάθε περίπτωση θα έβλεπα τον αγώνα από τις κερκίδες...

Ρώτησα και τι ώρα θα μπορούσαμε να φύγουμε και όταν μου απάντησε πως θα φύγουμε αμέσως μόλις τελειώσει ο αγώνας, καταχάρηκα!! Αργότερα δε μπορούσα να πιστέψω πως ήμουν σε ένα από εκείνα τα κυλινδρικά! Είναι ο διάδρομος προς τις κερκίδες.


Μιλάμε για πολύ περπάτημα! Αφού έφτασα, χάζευα τη θέα! Κουβεντούλα με οπαδούς της Manchester. Μου άρεσε πως ήταν διαφόρων ηλικιών και η κερκίδα που έκαναν!! Εκεί έμαθα πως το κιτρινοπράσινο κασκόλ που φορούσαν αρκετοί είναι διαμαρτυρία προς τους τωρινούς ιδιοκτήτες της ομάδος, την οικογένεια Γκλέιζερ και πως προέρχεται από τα παλαιότερα χρώματα του συλλόγου.

Όσο περνούσε η ώρα, άρχισα να ανησυχώ... Για επιβεβαίωση ξαναρώτησα για το πότε θα μπορούσαμε να αφήσουμε το γήπεδο. Ένας υπάλληλος με ενημέρωσε πως έπρεπε να φύγω είτε 5' πριν τη λήξη του αγώνα, είτε περίπου 30' αργότερα. Αν το δεύτερο συνέβαινε, δεν υπήρχε περίπτωση να προλάβω το τρένο. Έτσι, το ρολόι έδειξε 85', είδα και το δεύτερο γκολ της γηπεδούχου και έφυγα πολύ γρήγορα. "Σφαίρα" στο σταθμό του μετρό, αλλά το μετρό θα έρχονταν μετά απο 15'. Άρχισε να με λούζει κρύος ιδρώτας, αλλά ήλπιζα πως θα τα κατάφερνα.
Έπρεπε να αλλάξω γραμμή για να φτάσω στον σιδηροδρομικό σταθμό. Η ώρα περνούσε απίστευτα γρήγορα. Εκεί που πραγματικά ανησύχησα ήταν όταν πήγα στην άλλη γραμμή και το τρένο θα έρχονταν μετά απο 9'.
Για να μην τα πολυλογώ, κοιτούσα νευρικά το κινητό μου και τα λεπτά περνούσαν. Έφτασα στη στάση μου και έτρεξα προς τις αποσκευές. Εκεί, ο υπάλληλος δίχως να βιάζεται πληρώθηκε, μου έδωσε και τα ρέστα! Το ρολόι έδειχνε 23:32, δηλαδή είχα μόλις 3' για να πάρω τα πράγματα μου, να βρω το τρένο και να επιβιβαστώ σε αυτό, και ο υπάλληλος είχε όρεξη για κουβεντούλα!!!!!! Άρχισα να τρέχω φορτωμένος και τα πόδια μου κόπηκαν όταν αντίκρισα το 23:35 στο ρολόι του σταθμού...

Για δευτερόλεπτα ήμουν πεπεισμένος πως θα το χάσω το τρένο και μ' έπιασαν κράμπες!!!! Τελικά, δεν το 'βάλα κάτω, έφτασα στο τρένο και μπήκα απ' την τελευταία πόρτα...

Πρέπει να ήμουν σε άθλια κατάσταση, διότι ένας ελεγκτής με παρότρυνε να χαλαρώσω και να ηρεμήσω. Κι εγώ, μόλις έκλεισα την πόρτα πίσω μου, "λύθηκα"!

Μου πήρε μερικά λεπτά να βρω τον εαυτό μου και πάλι. Έδειξα το InterRail σε έναν άλλον ελεγκτή και εκείνος με τακτοποίησε σε άλλο κουπέ, από εκείνο που έπρεπε. Ο λόγος; Διότι, το βαγόνι μου ήταν χαλασμένο. Εκεί, βρήκα ακόμη 3 άτομα: 2 άγνωστης εθνικότητας που δεν ανταλλάξαμε ούτε κουβέντα και έναν πιτσιρικά Γάλλο. Αυτός, σε κουτσουρεμένα Αγγλικά μου έπιασε την κουβέντα!! Έμαθα πως ήταν στον αγώνα και παρ' όλο που έμενε στη Λανς, ήταν τόσο πορωμένος με την Μίλαν, που έρχονταν κάθε τόσο!!
Τότε, είχα την απορία που δεν την έθεσα ποτέ: πως πρόφτασε να είναι στον σταθμό πολύ πιό πριν και χαλαρά από 'μένα;;; ;)

Μετά από λίγο, τα φώτα έσβησαν και το πιο κρίσιμο τρέξιμο που έχω κάνει σε όλα μου τα ταξίδια μετουσιώνονταν σε ύπνο βαθύ...

Δεύτερη ημέρα του InterRail IV: 15/02/2010: Milano

Το ξύπνημα ήταν στις περίπου 07:00, δίχως ξυπνητήρι! Πλύσιμο κτλ και μετά καφεδάκι στην κάτω καφετέρια. Παραλίγο να κλειστώ απ' έξω, αλλά ευτυχώς κάποιος από τους υπολοίπους στην αίθουσα μου άνοιξε! :) Η Ancona δέσποζε από το πλοίο. Η εικόνα ήταν γνωστή, καθώς ήμουν ξανά παρών το 2008, στο προηγούμενο InterRail μου. Πολύ όμορφη, αλλά το πλοίο ήταν ήδη κατά 26' αργοπορημένο. Αν βιαζόμουν λίγο, θα προλάβαινα το τρένο στις 11:27.

Αλλά, έχει ζωτική διαφορά το τι σκεφτόμαστε και σχεδιάζουμε, από αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Ένας τελωνειακός λοιπόν, με είδε φορτωμένο και αφού έλεγξε το διαβατήριο μου, με ρώτησε τι έχω μέσα στις αποσκευές μου, αν έχω τίποτα να δηλώσω, πόσες ημέρες θα ταξιδέψω, για που και άλλα πολλά. Υποψιασμένος εγώ, του είπα ότι πάω Ιταλία για καμιά εβδομάδα, αλλά μάλλον δε με πίστεψε. Δεν το έκανα επειδή είχα κάτι παράνομο μαζί μου, αλλά για να αποφύγω την ταλαιπωρία. Η ουσία είναι πως δε συγκινήθηκε από την απάντηση μου, αλλά ούτε και από το ελληνικό διαβατήριο -γενικά οι Έλληνες έχουμε καλή φήμη στην Ευρώπη- και με έκανε να βγάλω ένα προς ένα τα πράγματα μου. Δεν επιτρέπεται να ψάξουν τίποτα εκείνοι και πρέπει να τους βοηθήσεις. Δε λέω, με βοηθούσε να τα τακτοποιήσω, αλλά η ώρα περνούσε και θα έχανα το τρένο. Φυσικά αυτό συνέβη, αλλά ο λόγος ήταν άλλος...

Αφού κοίταξε τα πάντα και δε βρήκε τίποτα το επιλήψιμο, παραλίγο να χάσει το διαβατήριο μου!!! Δε μπορούσε να το βρει και μου έλεγε όλη την ώρα "impossibile", δείχνοντας μου τις άδειες του τσέπες... Τελικά, το βρήκε, αλλά το ρολόι έδειχνε ήδη 11:25 π.μ., ώρα Ιταλίας...

Έφτασα στο σταθμό λίγο αφού το τρένο είχε φύγει, οπότε είχα αρκετή ώρα για το επόμενο. Έβγαλα εισιτήριο -το InterRail ισχύει για τα απλά τρένα, αλλά το δικό μου ήταν Eurostar City-με επιπλέον 10 ευρώ και στη συνέχεια έφαγα στην αποβάθρα!
Ήθελα όμως και μπύρα. Αναζήτησα σούπερ-μάρκετ κοντά στον σταθμό και πράγματι βρήκα κάτι σαν παντοπωλείο. Με το που έμπαινες όμως, ένιωθες την χαρακτηριστική μυρωδιά που προκύπτει όταν σε μικρό χώρο υπάρχει γάτα! Πράγματι!! Αμέσως μετά από 'μένα μπήκε ένα ζευγάρι, αλλά φύγαμε ταυτόχρονα, δίχως ψώνια...

Πίσω στο σταθμό, το τρένο ήρθε με 10' καθυστέρηση.
(όπως διαπίστωσα και αργότερα, οι καθυστερήσεις δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο)

Το βαγόνι "τα σπάει"!! Είναι άνετο, όμορφο, καθαρό και με πρίζα. Ελεγκτής γένους θηλυκού, απλά δεν κοίταξε το εισιτήριο μου. Πως γίνεται μετά να μην "κλέψεις" ημέρες ταξιδιού;; Να το κοιτάξουν αυτό!
Η διαδρομή προς τον ιταλικό βορρά είχε επαναληφθεί και στο παρελθόν. Όμως, δε γινόταν να μείνω απαθής: χάζευα τα τοπία από το παράθυρο. Αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε που κάνει το τρένο ξεχωριστό. Το μάτι μου τράβηξαν η Μπολόνια και το γηπεδάκι στη Μόντενα! Επίσης, όταν εισερχόμασταν στο Μιλάνο, διακρίνονταν ένα γήπεδο ράγκμπι, δίπλα σε ένα ποδοσφαίρου. Για την ακρίβεια, ο αγωνιστικός χώρος, δίχως κερκίδες. Αλλά και πάλι, είναι κάπως ασυνήθιστο.

Ευγενικοί οι Ιταλοί:

1. Την ώρα που ήμουν βυθισμένος στις σκέψεις μου, ο νεαρός διπλανός μου, μου προσέφερε το μισό του σάντουιτς, μιλώντας μου σε άπταιστη... νοηματική! ;) Εγώ αρνούμενος τον ευχαρίστησα και του ανταπέδωσα την καλή κίνηση με κάτι μπισκότα, για να δεχτώ κι εγώ την άρνηση του!
   
2. Το καλύτερο συνέβη με μία κοπέλα: όταν ετοιμαζόμασταν να κατέβουμε στο Μιλάνο, μου έπεσε η φωτογραφική μηχανή, δίχως να το καταλάβω. Εκείνη την είδε, αλλά δεν ήξερε ποιανού ήταν. Όμως, με ρώτησε πρώτο αν μου ανήκει η φωτογραφική, μη δίνοντας καμία ευκαιρία σε τυχόν αετονύχηδες! Ούτε φυσικά μου την πήρε εκείνη, ενώ είχε τη δυνατότητα. Την ευχαρίστησα και ήλπιζα πως κάτι αντίστοιχο θα γινόταν και στην Ελλάδα.
3. Ο ίδιος νεαρός με πριν, προσφέρθηκε να με βοηθήσει με τις αποσκευές μου. Ίσως είδε ότι ήταν μεγάλες σε όγκο και σχετικά πολλές για ένα άτομο, πάντως ήταν απρόσμενη η κίνηση του! ;) Πάλι αρνήθηκα, αλλά η πράξη μετράει!

Το ρολόι έδειχνε 16:25 μ.μ. (ώρα Ιταλίας) και εγώ φορτωμένος με τα πράγματα, έπρεπε να βρω τον ξενώνα νεότητας. Περπάτησα σε ένα δρόμο δίπλα στο σταθμό, όπως πίστευα ότι έπρεπε να πάω. Κάποιους περαστικούς που ρώτησα, δεν ήξεραν/κατάλαβαν τι τους ρωτούσα. Για να ξεχαστώ, χάζευα τις διαφημιστικές πινακίδες. Απ' ότι κατάλαβα, έχουν εκλογές στην Ιταλία και σχετικά πρόσφατα. Ακόμη, είδα ένα επαγγελματικό αυτοκίνητο συνεργείου υδραυλικών, που είχε ως σήμα τον γνωστό "Super Mario"! :) Έξυπνο και διασκεδαστικό.
Τελικά, μετά από λίγο ήξερα πως ήμουν στο σωστό δρόμο και κατάφερα να φτάσω σε περίπου 20' στο κατάλυμα μου. Χτύπησα το θυροτηλέφωνο, μου άνοιξαν και εκεί έγινε το μπέρδεμα!!! Η πολυκατοικία που ήμουν, ήταν ουσιαστικά 2 διαφορετικές, με διαφορετικές εισόδους. Εγω, φυσικά και μπήκα στη λάθος!! :) Έψαχνα να βρω το χόστελ, ανέβαινα σκάλες διότι δεν υπήρχε ασανσέρ και χτυπούσα κουδούνια!!! Καμία επιτυχία, γι' αυτό και ξανακατέβηκα και ξαναχτύπησα το θυροτηλέφωνο. Αυτή τη φορά κατάλαβα, τόσο τι μου είπε, όσο και το προηγούμενο λάθος μου! ;) Κατά συνέπεια, πήγα στο σωστό μέρος.
Το δωμάτιο ήταν μια χαρά. Μικρό, με άλλους 2. Τον έναν τον γνώρισα αργότερα, ήταν από τον Καναδά. Τον άλλον, το είδα μόνο να κοιμάται!!
Μπάνιο και κατευθείαν για το γήπεδο. Ήταν μόλις η προηγούμενη ημέρα του αγώνα για τους 16 του Champions League μεταξύ της Milan και της Manchester United. Ουσιαστικά, αυτός ήταν ο λόγος της επίσκεψης στο Μιλάνο.
Η στάση του μετρό που είναι πιο κοντά στο "Giuseppe Meazza", απαιτεί αρκετό περπάτημα. Έξω από τη στάση μία κυρία με την κόρη της με ρωτούσαν για οδηγίες, ενώ την προσοχή μου τράβηξαν τα φανάρια για τους πεζούς. Ήταν σαν αυτά των αυτοκινήτων.

Φανάρι για τους πεζούς, στο δρόμο για το Giuseppe Meazza

Καθώς πήγαινα στο γήπεδο, είδα λιωμένο χιόνι, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως η έδρα τόσο της Milan όσο και της Inter βρίσκονται δίπλα σε ένα ιπποδρόμιο. Από μακριά φαίνονταν φώτα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά δυστυχώς τα εκδοτήρια ήταν κλειστά.


Ρώτησα κάποιους δημοτικούς αστυνομικούς που βρίσκονταν απ' έξω και μία γυναίκα που ήξερε λίγα Αγγλικά και πολύ νοηματική, μου είπε να έρθω αύριο πάλι, μέχρι τις 14:00. Την ευχαρίστησα και πήρα το δρόμο του γυρισμού. Αφού έφαγα σε μία αμερικανική πολυεθνική, με απίστευτη καθυστέρηση -ίσως περίμενα και 10' για ένα σάντουιτς, πήγα πάλι στο "σπίτι".
Πλήρωσα την ευγενική κοπέλα από την Ισπανία για τα 2 επόμενα βράδια. Όταν τη ρώτησα για πρόσβαση στο Διαδίκτυο, με παρέπεμψε σε κοντινό internet cafe. Πήγα, αλλά ήταν άθλια η σύνδεση!! Η σύνδεση του πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη, πριν βγουν ακόμη οι μεγάλες ταχύτητες, πήγαινε πιο γρήγορα!!! :) Επικοινώνησα λίγο με Ελλάδα και πάλι στο χόστελ.
Ακριβώς απ' έξω έξω έγινε σύγκρουση αυτοκινήτων και είχαμε θραύσματα, νεύρα και αστυνομικούς.
Στο δωμάτιο γνώρισα τον έναν "συγκάτοικο" μου, τον Sean. Ο τύπος τελείωσε τις σπουδές του, ταξιδεύει ήδη 2 μήνες και θα το κάνει αυτό μέχρι τον Σεπτέμβριο, που ξεκινά το μεταπτυχιακό του!!!! Αν ισχύουν αυτά, θα είναι 9 μήνες στο δρόμο!!!!!!!
Αργότερα, ένας άλλος υπάλληλος στο χόστελ με προσκάλεσε στο "καθιστικό". Εκεί, υπήρχε φυσικά αλκοόλ, ενώ γνώρισα και άλλους: 2 20χρονους από την Αυστραλία που ταξίδευαν αρκετό καιρό, καθώς και μία κοπέλα, λίγο μεγαλύτερη, αλλά από την ίδια ήπειρο και στην ίδια φάση.
Μαζί και με άλλους -2 Γαλλίδες, έναν Κινέζο, έναν που δε θυμάμαι την καταγωγή του, την Ισπανίδα νεαρή υπάλληλο- παίξαμε ένα παιχνίδι με χαρτιά. Η πολωνική βότκα και η τουρκική ρακί το έκαναν πιο ενδιαφέρον! ;)
Λίγο αργότερα, τίμησα ιταλική πίτσα από Κινέζους και πιο μετά το κρεβάτι.

Αξιοσημείωτο: Οι Ιταλοί έχουν ποικιλία στα τρένα. Έχουν τα διώροφα βαγόνια -γνωστά σε Γερμανία και Γαλλία, "προαστιακούς", πιο γρήγορα, αλλά και πιο αργά. Όσον αφορά τα γκραφίτι, επίσης τα τρένα τους είναι γεμάτα.

Πρώτη ημέρα του InterRail IV: 14/02/2010: Πάτρα -> Ancona

Χαλαρό ξύπνημα στην Πάτρα! Βέβαια, το γεγονός πως αλλού είχε κανονιστεί να περάσω το βράδυ και αλλού κοιμήθηκα, μικρή σημασία έχει... Δεν υπάρχει τίποτα πονηρό σε αυτό, πάντως ευτυχώς που η Όλγα και ο Γιώργος ήταν πολύ φιλόξενοι!!! ;)

Πρωινό-μεσημεριανό λόγω ώρας και ενδιαφέρουσα συζήτηση!! Προσεγγίσαμε το κέντρο της πόλης, όπου σιγά σιγά άρχισαν να μαζεύονται οι καρναβαλιστές, οι ντόπιοι και οι επισκέπτες της Πάτρας!!!
Πήρα τα πράγματα από τον σιδηροδρομικό σταθμό, όπου τα είχα αφήσει στα ειδικά ντουλαπάκια. Το κορυφαίο ήταν ότι το ταξίδι ξεκίνησε μια ένα λιγότερο ζευγάρι κάλτσες, διότι μία φίλη μου τις δανείστηκε!!! :) Κατόπιν, στα γραφεία της ναυτιλιακής εταιρίας, όπου εξέδωσα και το εισιτήριο του πλοίου. Η κοπέλα εκεί ήταν λαλίστατη και αρκετά τυπική στη δουλειά της. Στη συνέχεια, πήγα στο λιμάνι, όπου αγόρασα μία μαυροδάφνη, σαν δώρο για την επερχόμενη γαλλική φιλοξενία!!

Πριν επιβιβαστώ στο πλοίο, έγινε το εξής σκηνικό μπροστά στα μάτια μου: για να περάσεις στις "αποβάθρες", πρέπει να δείξεις το διαβατήριο ή την ταυτότητα σου. Οι εκεί αστυνομικοί, έλειπαν από τις θέσεις τους, διότι είδαν έναν αδειούχο συνάδελφο και θέλησαν να τον χαιρετήσουν! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να περάσουν 2 κύριοι, δίχως να επιδείξουν τα απαραίτητα έγγραφα!!
Δεν το λέω για κακό, αλλά σίγουρα δεν έπρεπε να γίνει. Λίγη περισσότερη προσοχή δε βλάπτει.

Στη συνέχεια, ανέβηκα στο πλοίο, θαύμασα την Πάτρα από κει και αργότερα θυμήθηκα πως δεν αγόρασα κάρτα για το κινητό!!! Δε με πείραζε τίποτα άλλο, εκτός από τη λαχτάρα που θα δοκίμαζαν οι γονείς μου!!!
Οι θέσεις αεροπορικού τύπου ήταν αρκετά άνετες, ενώ φόρτισα και το κινητό στη μοναδική πρίζα που υπήρχε στην αίθουσα!! Από κόσμο, λίγα πράγματα: 10-15 άτομα, μάλλον από την Πολωνία, που ίσως γνωρίζονταν μεταξύ τους!! :) Κάποιοι από αυτούς ήξεραν κάποια Ελληνικά, γιατί ζήτησαν τη γνώμη μου για να ανοίξουν την πόρτα της αίθουσας, ώστε να μπει καθαρός αέρας!!! Ήταν απαραίτητο... Μιλούσαν σπαστά τη γλώσσα μας, πλην απολύτως σωστά και κατανοητά!!
Το δρομολόγιο του πλοίου ήταν μέσω Ηγουμενίτσας. Εκεί, βγήκα στο κατάστρωμα για να δω αν έρχονταν 2 φίλοι μου που άφησαν ανοιχτό το ενδεχόμενο, αν και όχι με πολλές πιθανότητες!! Φυσικά και δεν ήρθαν, αλλά θα ήταν πολύ ωραία να συνέβαινε αυτό!! Ακόμη, στην Ηγουμενίτσα που είχα ξανά σήμα στο κινητό, μίλησα με τους γονείς μου. Ευχήθηκα στον πατέρα μου που είχε τα γενέθλια του, τους εξήγησα για το κινητό, καθησυχάζοντας τους και τελικά καταφέραμε να ανανεώσουμε τον χρόνο ομιλίας!!! Η μητέρα μου μου είπε τον κωδικό της κάρτας και πριν ξαναχαθεί το σήμα μου στα στενά της Αδριατικής, κατάφερα να προσθέσω 15 ευρώ στον λογαριασμό μου!! ;)
Στη συνέχεια, η νύχτα κύλησε ήρεμα, δίχως απρόοπτα και με αρκετό ύπνο!!!

Το ταξίδι είχε στ αλήθεια ξεκινήσει...

Στο πλοίο για την Ancona...