7 χρόνια πριν

7 χρόνια πριν, ένα δυστύχημα συνέβαινε.
7 χρόνια πριν, σωρός τα σπίτια που έκλειναν.
7 χρόνια πριν, πάλι η άσφαλτος βαφόταν κόκκινη.

Πριν από μία εφταετία, έλαβε χώρα το τροχαίο στα Τέμπη. Έγιναν συζητήσεις για το ποιός έφταιγε, αν το φορτηγό ήταν υπέρβαρο, αν είχε φθαρμένα λάστιχα, αν είχε τοποθετηθεί σωστά το φορτίο ή αν εξείχε.
Εξετάστηκε μέχρι και η κρυφή -αλλά μάταιη ελπίδα- αν θα μπορούσε το δυστύχημα να αποφευχθεί, κυρίως από τους κατοίκους του Μακροχωρίου, της Ημαθίας.

Τελικά, επέζησαν όσα παιδιά κάθοταν από τη αντίθετη μεριά από αυτή του οδηγού. Ήταν καθαρά θέμα τύχης...

Τόσα χρόνια αργότερα, ο δρόμος των Τεμπών είναι και πάλι στο προσκήνιο, για διαφορετικό λόγο αυτή τη φορά. Μόλις χθες έκλεισε, διότι πρέπει να γίνουν εργασίες... Είναι τραγική ειρωνία πως έκλεισε, αφού ένας ακόμη συνάνθρωπος μας (ο Ιταλός μηχανικός της εταιρίας) έχασε τη ζωή του.

Διαθέτουμε μία εθνική οδό, που έχει σκοτώσει πάρα πολλούς ανθρώπους και δυστυχώς, μόνο μετά απο κραυγαλέες περιπτώσεις την κάνουμε δρόμο με 2-3 λωρίδες ανά κατεύθυνση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα: "το πέταλο του Μαλιακού" και "τα Τέμπη".

Ο πόνος των γονιών δεν έχει μαλακώσει. Αλλά, ίσως τους παρηγορεί το γεγονός πως στον κανονικό πλέον δρόμο, ίσως άλλοι άνθρωποι -και δη παιδιά- δε βρουν θάνατο με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο.

Όσοι μας κυβερνούν, τι έκαναν για να βελτιωθεί η κατάσταση; Η τροχαία έκανε κάποιους ελέγχους για ένα μικρό διάστημα. Ο οδηγός αγνοώ που βρίσκεται, ελπίζω πάντως να μετανιώνει, έστω κι αν δεν εκτίει κάποια ποινή... Το βάρος των 21 παιδικών ψυχών είναι αρκετό...

Τέλος, το θέμα ξεχάστηκε, αφού δε βλέπω ιδιαίτερη μνεία σε μέσα ενημέρωσης. Εκτός, αν εγώ σφάλλω, οπότε ζητώ συγνώμη...

Κατόπιν τούτου, πως να αλλάξουν οι καταστάσεις; Όταν η "επικαιρότητα" κρατά τόσο λίγο και γεγονότα-ορόσημο τα αναφέρουμε σα να είναι ξένα ή σα να μη μας πείραξαν ποτέ;;